«ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ»
(Γράφτηκε από Πατσίδου Θεοπίστη το έτος 2001)
Άλλη μια μέρα ίδια ξεκίνησε…
Ίδια διάθεση. Βυθισμένη στις σκέψεις...
Αιωρούμενη σε προβληματισμούς…
Ταλαντευόμενη στο «σήμερα» και
στο ακαθόριστο ίδιο πάντα «αύριο».
Μονοτονία! Τα ίδια ξανά και ξανά…
Γυρίζω δεξιόστροφα το κλειδί και
ενεργοποιώ το ακούραστο μα πονεμένο
όχημά μου.
Ξεκινώντας μηχανικά, ακολουθώ
όπως πάντα, την ίδια διαδρομή.
Το ραδιόφωνο εκπέμπει
τις προεπιλεγμένες μελωδίες του,
κρατώντας μου πάντα παρέα ξέχωρα,
όπως δύο ξένοι που στέκονται
μαζί και χώρια, σε έναν χώρο…
το βλέμμα μου προτρέχει την ευθεία μου,
στην γκρίζα κακοφτιαγμένη - όπως πάντα
για την χώρα μας,- άσφαλτο, απλανές
και ανέκφραστο…
Στιγμιαία και ενώ προχωρώ, νιώθω
έναν κόμπο στο λαιμό,… αρχίζει να με
πνίγει…
Όλα γύρω μου κινούνται σαν
κινηματογραφική ταινία πάνω
σε λευκό πανί…
Κυλούν κάποιες αλμυρές σταγόνες
στο μάγουλό μου, ενώ αισθάνομαι
έναν τεράστιο μεταλλικό καρυδοσπάστη
να μου σφίγγει επίμονα το στήθος,
τόσο δυνατά, που δεν άντεχα άλλο…
Έχω την ανάγκη να ξεσπάσω…
Ν’ ανέβω ψηλά σ’ ένα βουνό
όπου κανείς να μην υπάρχει…
να ουρλιάξω με όλη τη δύναμη
της ψυχής μου…
Να βγει απ’ το σώμα μου…,
απ’ την ψυχή μου…,
από το νου μου…
ότι αισθάνομαι να με ταλαιπωρεί
και να με δέρνει..
ότι με βασανίζει και φθείρει το «είναι» μου…
Σαν χείμαρρος, ο πιο φοβερός που
μπορεί κανείς να φανταστεί,
…να βγει έξω, να πεταχτεί στο άπειρο,
με την πίεση που συσσωρεύτηκε
μέσα στην ψυχή μου, με ένα τρομερό
ουρλιαχτό!…
Αναζητώ την γαλήνη, την ηρεμία…
Δεν αντέχω τόσες σκέψεις…
ο κόσμος μας, μας μάρανε…
Γίναμε έρμαια των παθών μας,
Στραγγαλίσαμε την ελευθερία,
τις αρχές, το ήθος μας…
χάσαμε την Εθνική μας ταυτότητα
και χάνουμε ακόμα – ακόμα και την
προσωπική…
καθημερινά χτυπά την πόρτα μας
η αλαζονεία, η καλοπέραση,
η κατανάλωση και η απληστία…
γαντζώνονται στο δέρμα τυλίγοντας
γύρω μας, τεράστιες αλυσίδες
με σκουριασμένους κρίκους και
μας τραβούν ανελέητα
σ’ ένα αβέβαιο και άναρχο μέλλον,
όπου ο άνθρωπος όντας ήδη φθαρμένος,
θα έχει χάσει για πάντα την ψυχή του!..
Έτσι μας θέλουνε..
Φτιασιδώνουν συνεχώς τις σκέψεις μας…
Νιώθω πως είμαι ένα τεράστιο μηχανικό
εργαστήριο παραγωγής …
κάποιου πολύτιμου προϊόντος
που καταπονείται δίχως σταματημό,
δίχως συντήρηση, χωρίς ελευθέρωση…
από ανθρώπους άπληστους κι αχάριστους…
Μόνο και πάντα, με ένα Πρέπει!…
Όχι, δεν έχει άλλο! Φτάνει πια!…
Δίνω πλέον εντολή στο όχημά μου
να σταματήσει!
Βρίσκομαι σε ένα έρημο μέρος στα
μέσα της διαδρομής…
Υπάρχει έντονη μεγαλειώδη βλάστηση…
Αυτήν τη φορά όμως, … δεν με αγγίζει!…
Έτσι μας κατάντησαν!
Βαριά,.. σε κατάσταση κατάθλιψης,
Μισοξαπλώνω το αναπαυτικό κάθισμα,
ακουμπώντας όσο καλύτερα μπορώ πάνω του,
μέχρι να το νιώσω να μ’ αγκαλιάζει
σφιχτά, πολύ σφιχτά…
Πόσο ανάγκη έχω από μια
στοργική αγκαλιά τούτη τη στιγμή!…
Τραβώ την μαύρη ζώνη ασφαλείας…
…και κουμπώνομαι!..
Προσπαθώ μέσ’ την ερημιά μου
ν’ ανοίξω το στόμα μου…
θέλω να αρθρώσω τις λέξεις
που μου απόμειναν…
Κλείνω τα βλέφαρά μου…
Σχεδόν συλλαβίζοντάς τες,
φτάνουν στ’ αφτιά μου,
σαν ξέθωρες εικόνες!…:
-«Μελαγχολώ θανάσιμα!»…
Στέκομαι ακίνητη,.. αφουγκράζομαι τον ήλιο,
…και περιμένω!…
