επικοινωνία με Αγγέλους…. καλοκαιρινό απόγευμα…
επέστρεφα στο σπίτι,
καθώς αισθανόμουν βαρύ το σώμα μου.
ο πύρινος ήλιος έδερνε την επιδερμίδα μου….
βαριά τα βλέφαρά μου…
οι σκάλες φαίνονταν αμέτρητες
καθώς, πάλευα να σκαρφαλώσω
πάνω τους, μία προς μία...
κλείνοντας την ξύλινη βαριά πόρτα πίσω μου,
άφησα την τσάντα μου να πέσει
απ’ τα χέρια μου…
τοποθέτησα το κουρασμένο σώμα μου,
πάνω στον γαλάζιο, σαν από κύματα, καναπέ.
τα βλέφαρά μου κλείνουν,
δεν τα συγκρατώ πια…
παραδίνομαι από την κούραση,
μέσα σε μια δίνη οραμάτων!
νιώθω σε λίγο το κορμί μου αέρινο…
κολυμπά, ανάμεσα σε πολύχρωμα νεφελώματα!
ξεδιπλώνονται μπροστά μου, ένα – ένα,
φωτεινά πέπλινα μονοπάτια..
γίνομαι απαλό αεράκι,
καθώς προχωρώ πάνω στα μονοπάτια αυτά,
περνώ από ένα παραδεισένιο καταπράσινο δάσος.
χαϊδεύω τις φυλλωσιές των δέντρων…
υπέροχη αίσθηση!
απλώνομαι ολόγυρα... ο χώρος γίνεται άπειρος…
ξεφυτρώνουν ως βουνίσια μανιτάρια,
καταπράσινα δέντρα, ορμητικοί καταρράκτες,
πέτρινα βουνά με μυστηριώδη σπήλαια,…
όλα σε πλήρη αρμονία!…
- «Θεέ μου», σκέφτομαι, «τι υπέροχη ομορφιά!».
κάποια στιγμή, αισθάνομαι την καρδιά μου,
να πάλλεται, ορθώνεται η ακοή μου…
πλημμυρίζω από ευτυχία,
καθώς,… παράξενοι καλοσχεδιασμένοι ήχοι,
φτάνουν στ’ αφτιά μου!
ήχοι από άρπες και σάλπιγγες,
από φλάουτα και τεράστια κοχύλια…
μία αύρα θαλασσινή, αέρινη μα και
τόσο πολύχρωμη, με τυλίγει μέσα της
και με σπρώχνει ανάλαφρα,
προς το βάθος του ορίζοντα…
ανεβαίνω ψηλά, ολοένα και ψηλότερα!
ντύνομαι τα σύννεφα και ισορροπώ,
μέσα σ’ ένα παράξενο μα
και αιθέριο κενό.
«βλέπουν αλήθεια, κάτι, τα μάτια μου;»
πύρινες μορφές με ολόλευκους χιτώνες,
ν’ ανεμίζουν σαν σημαίες, και ώ!.. θαύμα!
τεράστια ολόλευκα φτερά!
σαν περιστέρια πετούν ολόγυρά μου…
με περιεργάζονται με τα φωτεινά τους
βλέμματα...
χαμογελούν με μια γλυκύτητα μεγαλειώδη,
ανοίγουν διάπλατα τα φτερά τους,
ώσπου σε μια στιγμή, κάνοντας
κύκλο γύρω μου, απλώνουν φιλικά τα χέρια,
λέγοντάς μου: -«καλώς ήρθες!».
-«σε γνωρίζουμε καλά, και πρέπει να γνωρίσεις
κι εσύ τον κόσμο μας!
πρέπει να δεις την αλήθεια!…»
πετώντας λοιπόν, κι εγώ μαζί τους,
μα με δίχως φτερά, ένιωθα πως τα πάντα
είναι γύρω μου, κι εγώ γύρω από τα πάντα!…
είδα καταγάλανες κρυστάλλινες θάλασσες!…
με κάθε λογής ψάρια, μικρά και μεγάλα,
σε σχέδια και χρώματα που ποτέ δεν ξανάδα!
είδα καταπράσινα λιβάδια, μέσα στα οποία
έβοσκαν τα πιο πανέμορφα καλοθρεμμένα ζώα,
παράξενα είδη,… που σαν να κάπου, να ξεχώρισα
με την άκρη του ματιού,
τους μυθικούς φτερωτούς μονόκερους!..
…είδα κόσμο πολύ, να περπατά πάνω
σε άϋλα μονοπάτια…
υπήρχε ευτυχία, χαρά, καλοσύνη στα
λαμπερά τους πρόσωπα! τι αρμονία!…
- «ευλογείτε!», έλεγαν σε κάθε τους
κατά μέτωπο συνάντηση!
τρυφερά χαμόγελα και φωτεινά
καθάρια βλέμματα! όλοι τους!…
κάθε ηλικίας, άτομα:
γέροντες και γριούλες, ενήλικες και νεαροί,
παιδάκια και μικρά βρέφη
σε στοργικές αγκαλιές γυναικών!..
όλοι τους τυλιγμένοι στα λευκά,
φωτεινοί, σαν ακτίνες ήλιου!…
φτάσαμε έξω από μια σειρά θεόρατα τείχη!
άνοιξαν αργά – αργά οι βαριές ολόχρυσες πόρτες,
οι οποίες ορθώνονταν επιβλητικά κάτω
από την απέραντη πύλη!…
-«τι δέος!»…
αντίκρισα στο βάθος ενός πέτρινου δρόμου,
μία άπειρη λάμψη και γύρω από τη λάμψη,
τα χερουβείμ και τα σεραφείμ!…
-«ειρήνη υμίν!» ακούγονταν κάθε τόσο
οι λέξεις αυτές…
όμως.. μέχρι εδώ…
δεν μπορώ να πλησιάσω περισσότερο!…
δεν μπορώ να αντικρύσω μορφή …… σχέδιο ή φιγούρες……
τα μάτια μου θαμπώνονται……
Είναι το Φως!!! Είναι η Λάμψη!!!
Το Μεγαλείο!!!!
Η ψυχή μονάχα μπορεί να το Ζεί……
Η ψυχή μονάχα……, μπορεί να το Αναγνωρίσει!!!
Ένιωσα μόνο μια μικρή ηλιαχτίδα της να με αγγίζει……
Τόσο μικρή……, που κείνη την στιγμή,
Αναρωτήθηκα το μέγεθός της……
Άπειρο……
………………………………………
αυτή είναι η Αλήθεια!…
η Ειρήνη! η Αγάπη!… το Φως!
………………………………………
ποτέ δεν θα μπορέσω να περιγράψω,
τα αγνά, τα τόσο καθάρια και υπέροχα
συναισθήματα που ένιωθε η ψυχή μου,
σε όλη τη διάρκεια μιας,
παράξενα θαυμάσιας αγγελικής ξενάγησης!
δεν μπορείτε ποτέ,.. δεν έχετε την ευκαιρία,
να νιώσετε ποτέ στη γη, αυτά τα συναισθήματα!!…
οι άνθρωποι επί γης, νιώθουν πολλά,…
νιώθουν πόνο, θλίψη, ματαιοδοξία,…
ηδονή, λατρεία, ευχαρίστηση…
ένας σωρός από κύματα συναισθημάτων,
που εκπέμπονται από τα διάφορα
σημεία του σύμπαντος!…
μα, αυτό … όχι!…
δεν μπορεί καν να αγγίξει
η φαντασία του ανθρώπινου νου!
είναι το ελαχιστότερο, στο άπειρο!
μία σταγόνα στον απέραντο ωκεανό!
δεν μπορεί να εξηγηθεί με λέξεις!…
εξάλλου θα αλλοίωναν κάθε έννοια,
κάθε σημασία!…
δεν τοποθετείται!…
θεϊκό!… μεγαλειώδες!… αληθινό!…
τέλειο!................
……………………………………………………
οι άγγελοι με τις ρομφαίες τους, μου τόνισαν,
να μηνύσω στον κόσμο μας,
πως τα μόνα όπλα που υπάρχουν επί γης,
είναι η πίστη η ακλόνητη, με συμβαδίζουσα
ακόλουθη την εγκράτεια, και η ειλικρινή
διαγραφή των αμαρτιών του,
από τα μαύρα βιβλία των δαιμόνων!
αυτά, θα αποτελέσουν και το εισιτήριο,
για τον χαμένο παράδεισο των ψυχών!…
με αγάπη και ανιδιοτέλεια :
-«ευλογείτε!», -«ειρήνη υμίν!»….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου